امیدواری گروه اندیشه روزنامه همشهری بهره‌برداری هر چه بیشتر مخاطبان روزنامه از طعام‌های معنوی این ضیافت ربانی است. انشاءالله.
ماه پر برکت شعبان آخر سال است؛ آخر سال یعنی آخر سال معنوی. یک وقت است کسی از سر جوانی، مثل یک درخت طبیعی فکر می‌کند؛ این ماه اسفند را آخر سال می‌داند. می‌گوید: چند روز به اول سال مانده برای اینکه من جامه در بر بکنم. این یک اول و آخر طبیعی است، نه الهی.
از درخت‌ها وقتی سؤال بکنید اول سال‌ات کِی است، می‌گوید: اول فروردین؛ من می‌خواهم نو بشوم. تا حال خواب بودم، می‌خواهم بیدار بشوم. این درخت‌ها زمستان خوابند، اول بهار بیدار می‌شوند، بعد هم تغذیه می‌کنند.
آن کسی که با جوانی و خامی فکر می‌کند، در حد حیات گیاهی زندگی می‌کند، آن هم به این فکر است که جامة خوب تهیه بکند، لباسش را تنظیم بکند، خانه تکانی بکند؛ یک حیات گیاهی دارد. آنهایی که مسائل مالی دارند، اول سالشان اول پاییز است؛ که کشاورزی شان کی است، در‌آمدشان کی است؟
اما آنهایی که اهل سیر و سلوکند، اول سالشان کی است؟ آنها که می‌خواهند در معنویات و در علوم و در عقاید و در اخلاق و در فضائل حرکت کنند، سالشان کی است؟ اینها سالشان از ماه مبارک رمضان تا ماه مبارک رمضان بعدی است؛ ماه شعبان آخر سالشان است. یک کسی که آخر سالش دارد تمام می‌شود، تمام تلاش و کوشش‌اش این است که همة حساب‌هایش را جمع و جور بکند که من بدهکارم یا نه!
شما می‌بینید؛ مرحوم ابن‌طاووس کتاب‌هایی را که تنظیم می‌کند، اول سال را همان ماه مبارک رمضان می‌دانند. در دعاهای روز اول ماه مبارک رمضان و هم در سایر روزها از ماه مبارک رمضان به‌عنوان «قُرهُ‌السنَه» ائمه یاد کرده‌اند؛ یعنی اول سال، نه قُرهُ‌الشهْر!
یک وقت است یک کسی راه نیفتاده، خوابیده است. بالاخره آدم خوابیده را یک وقت بیدارش می‌کنند. ما اگر نرفتیم، ما را می‌برند. اما به آسانی نمی‌برند؛ اگر رفتیم که «طُوبی لَنَا وَ حُسنُ مَآبْ». اگر بیدار شدیم، خودمان باید این راه را ادامه بدهیم. در روایات ماست که اول ماه مبارک رمضان قُرهُ‌السنَه است، یعنی اول سال است. در این دعاهای پایان ماه شعبان و خطبه نورانی رسول‌گرامی(ص)، آنجا مشخص است که ما بالاخره بدهکاریم یا بدهکار نیستیم. چرا؟ از آن خطبة نورانی حضرت معلوم می‌شود که آدم بدهکار باید گرو بسپارد.
در مسائل طبیعی و مالی وقتی بدهکار بود، یا خانه را گرو می‌دهد، یا فرش را گرو می‌دهد، یا زمین را گرو می‌دهد، یا مراکز دیگر را گرو می‌دهد. اما در مسائل اعتقادی اگر کسی بدرفتاری کرد، بدهکار است. چی را باید گرو بدهد؟ خانه را گرو بدهد؟ مال را گرو بدهد؟ خیر؛ خودش را گرو می‌گیرند.
